Standardy ochrony dzieci – piękny cel, ale czy wprowadzanie przepisów zawsze idzie w parze ze zdrowym rozsądkiem? Od 15 sierpnia 2024 r. każda instytucja, gdzie dzieci przebywają bez rodziców, musi przestrzegać nowych zasad, które obejmują m.in. procedury interwencji, bezpieczeństwo w Internecie i relacje pracowników z dziećmi. W teorii brzmi świetnie. W praktyce? Bywa różnie.

 Problemy, które już widzimy:

Goście w szkole? Lekarz zaproszony na lekcję o zawodach potrzebuje zaświadczenia, że nie figuruje w rejestrze sprawców przestępstw seksualnych. To nie tylko czasochłonne, ale zniechęca wielu do udziału w takich inicjatywach.

Social media? Nauczyciele nie mogą mieć prywatnego kontaktu z uczniami na Facebooku czy Messengerze, a nawet używanie grup klasowych rodzi obawy przed kontrolami.

Wycieczki i wyjścia? Basen? Proszę bardzo, ale rodzic nie może pomóc dziecku w szatni. Absurd?

Warsztaty online? Jeśli gość nie ma wymaganych zaświadczeń, nie może połączyć się z uczniami, nawet jeśli prowadzi ważne zajęcia np. o hejcie w Internecie.

MEN i rzeczniczka praw dziecka mówią o „zdroworozsądkowym” podejściu do przepisów. Niestety, kontrole często interpretują je surowiej, a szkoły i inne instytucje boją się działać.

 Pytanie: Jak pogodzić ochronę dzieci z praktycznym podejściem do życia? Czy nie stajemy się zakładnikami przepisów, które zamiast pomagać, ograniczają możliwości działania?